Koncert symfoniczny 29.05.2026 godz. 19.30
Sala Koncertowa/ abonament B1, Z1
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Chór Filharmonii Narodowej
Krzysztof Urbański - dyrygent
Garrick Ohlsson - fortepian
Bartosz Michałowski - dyrektor chóru
Program:
Veljo Tormis - Raua needmine na tenor, bas, chór mieszany i bęben szamański [10']
Karol Szymanowski - IV Symfonia Koncertująca op. 60 [25']
przerwa [20']
Igor Strawiński - Muzyka do baletu Święto wiosny [33']
Raua needmine („Klątwa żelaza”) to powstały 1972 roku, niezwykle oryginalny i zaskakujący brzmieniowo utwór estońskiego kompozytora Veljo Tormisa, oparty na fragmentach tekstów zaczerpniętych z eposu Kalevala oraz współczesnych estońskich poetów. Jest to – jak wyjaśnia kompozytor – „pełen pasji krzyk przeciwko niszczycielskiej mocy żelaza, zarówno w mitologii estońskiej, jak i współczesnej wojnie”. Prosta struktura melodyczna, wyrazisty rytm i siła brzmienia szamańskiego bębna pozwoliły na stworzenie dzieła o przejmującej ekspresji i ważnym przesłaniu.
IV Symfonia Koncertująca z 1932 roku jest jednym z najważniejszych utworów w twórczości Karola Szymanowskiego, którego język muzyczny, przechodząc wcześniej przez różne fazy estetycznych inspiracji, osiąga tu pewną stabilność, powściągliwość. Na związek z dominującym wówczas nurtem neoklasycyzmu wskazywać może gatunek symfonii koncertującej, z partią fortepianu, którego rola w ogólnym planie dzieła nie przeważa wobec orkiestry. Pomimo zewnętrznych związków z neoklasycyzmem, Szymanowski wypowiada się tu głosem subtelnym i ulotnym, który oczekuje od słuchacza wrażliwości lirycznej, emocjonalnej.
Muzyka do baletu Święto wiosny którą zaledwie 31-letni Igor Strawiński napisał w 1913 roku dla zespołu Baletów Rosyjskich, okazała się nie tylko najważniejszym z dokonań kompozytora w całym jego dorobku, ale kamieniem milowym w historii muzyki XX wieku. Dzieło rewolucyjne, przyjęte podczas słynnej paryskiej premiery ze zrozumiałym wówczas oburzeniem, szybko zyskało uznanie, a jego twórca – opinię wizjonera nowej muzyki. Podkreślić trzeba nie tylko treściową i estetyczną wywrotowość dzieła, które do sztuki wysokiej wprowadza wątek pogańskiej brutalności i jej nieokiełznany żywioł, ale równocześnie warsztatowe mistrzostwo: bogactwo środków i precyzję języka.
Robert Losiak
czytaj więcej
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Chór Filharmonii Narodowej
Krzysztof Urbański - dyrygent
Garrick Ohlsson - fortepian
Bartosz Michałowski - dyrektor chóru
Program:
Veljo Tormis - Raua needmine na tenor, bas, chór mieszany i bęben szamański [10']
Karol Szymanowski - IV Symfonia Koncertująca op. 60 [25']
przerwa [20']
Igor Strawiński - Muzyka do baletu Święto wiosny [33']
Raua needmine („Klątwa żelaza”) to powstały 1972 roku, niezwykle oryginalny i zaskakujący brzmieniowo utwór estońskiego kompozytora Veljo Tormisa, oparty na fragmentach tekstów zaczerpniętych z eposu Kalevala oraz współczesnych estońskich poetów. Jest to – jak wyjaśnia kompozytor – „pełen pasji krzyk przeciwko niszczycielskiej mocy żelaza, zarówno w mitologii estońskiej, jak i współczesnej wojnie”. Prosta struktura melodyczna, wyrazisty rytm i siła brzmienia szamańskiego bębna pozwoliły na stworzenie dzieła o przejmującej ekspresji i ważnym przesłaniu.
IV Symfonia Koncertująca z 1932 roku jest jednym z najważniejszych utworów w twórczości Karola Szymanowskiego, którego język muzyczny, przechodząc wcześniej przez różne fazy estetycznych inspiracji, osiąga tu pewną stabilność, powściągliwość. Na związek z dominującym wówczas nurtem neoklasycyzmu wskazywać może gatunek symfonii koncertującej, z partią fortepianu, którego rola w ogólnym planie dzieła nie przeważa wobec orkiestry. Pomimo zewnętrznych związków z neoklasycyzmem, Szymanowski wypowiada się tu głosem subtelnym i ulotnym, który oczekuje od słuchacza wrażliwości lirycznej, emocjonalnej.
Muzyka do baletu Święto wiosny którą zaledwie 31-letni Igor Strawiński napisał w 1913 roku dla zespołu Baletów Rosyjskich, okazała się nie tylko najważniejszym z dokonań kompozytora w całym jego dorobku, ale kamieniem milowym w historii muzyki XX wieku. Dzieło rewolucyjne, przyjęte podczas słynnej paryskiej premiery ze zrozumiałym wówczas oburzeniem, szybko zyskało uznanie, a jego twórca – opinię wizjonera nowej muzyki. Podkreślić trzeba nie tylko treściową i estetyczną wywrotowość dzieła, które do sztuki wysokiej wprowadza wątek pogańskiej brutalności i jej nieokiełznany żywioł, ale równocześnie warsztatowe mistrzostwo: bogactwo środków i precyzję języka.
Robert Losiak
Daty i godziny wydarzeń
Warszawa29.05.202619:30
Koncert symfoniczny 29.05.2026 godz. 19.30
Sala Koncertowa/ abonament B1, Z1
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Chór Filharmonii Narodowej
Krzysztof Urbański - dyrygent
Garrick Ohlsson - fortepian
Bartosz Michałowski - dyrektor chóru
Program:
Veljo Tormis - Raua needmine na tenor, bas, chór mieszany i bęben szamański [10']
Karol Szymanowski - IV Symfonia Koncertująca op. 60 [25']
przerwa [20']
Igor Strawiński - Muzyka do baletu Święto wiosny [33']
Raua needmine („Klątwa żelaza”) to powstały 1972 roku, niezwykle oryginalny i zaskakujący brzmieniowo utwór estońskiego kompozytora Veljo Tormisa, oparty na fragmentach tekstów zaczerpniętych z eposu Kalevala oraz współczesnych estońskich poetów. Jest to – jak wyjaśnia kompozytor – „pełen pasji krzyk przeciwko niszczycielskiej mocy żelaza, zarówno w mitologii estońskiej, jak i współczesnej wojnie”. Prosta struktura melodyczna, wyrazisty rytm i siła brzmienia szamańskiego bębna pozwoliły na stworzenie dzieła o przejmującej ekspresji i ważnym przesłaniu.
IV Symfonia Koncertująca z 1932 roku jest jednym z najważniejszych utworów w twórczości Karola Szymanowskiego, którego język muzyczny, przechodząc wcześniej przez różne fazy estetycznych inspiracji, osiąga tu pewną stabilność, powściągliwość. Na związek z dominującym wówczas nurtem neoklasycyzmu wskazywać może gatunek symfonii koncertującej, z partią fortepianu, którego rola w ogólnym planie dzieła nie przeważa wobec orkiestry. Pomimo zewnętrznych związków z neoklasycyzmem, Szymanowski wypowiada się tu głosem subtelnym i ulotnym, który oczekuje od słuchacza wrażliwości lirycznej, emocjonalnej.
Muzyka do baletu Święto wiosny którą zaledwie 31-letni Igor Strawiński napisał w 1913 roku dla zespołu Baletów Rosyjskich, okazała się nie tylko najważniejszym z dokonań kompozytora w całym jego dorobku, ale kamieniem milowym w historii muzyki XX wieku. Dzieło rewolucyjne, przyjęte podczas słynnej paryskiej premiery ze zrozumiałym wówczas oburzeniem, szybko zyskało uznanie, a jego twórca – opinię wizjonera nowej muzyki. Podkreślić trzeba nie tylko treściową i estetyczną wywrotowość dzieła, które do sztuki wysokiej wprowadza wątek pogańskiej brutalności i jej nieokiełznany żywioł, ale równocześnie warsztatowe mistrzostwo: bogactwo środków i precyzję języka.
Robert Losiak
czytaj więcej
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Chór Filharmonii Narodowej
Krzysztof Urbański - dyrygent
Garrick Ohlsson - fortepian
Bartosz Michałowski - dyrektor chóru
Program:
Veljo Tormis - Raua needmine na tenor, bas, chór mieszany i bęben szamański [10']
Karol Szymanowski - IV Symfonia Koncertująca op. 60 [25']
przerwa [20']
Igor Strawiński - Muzyka do baletu Święto wiosny [33']
Raua needmine („Klątwa żelaza”) to powstały 1972 roku, niezwykle oryginalny i zaskakujący brzmieniowo utwór estońskiego kompozytora Veljo Tormisa, oparty na fragmentach tekstów zaczerpniętych z eposu Kalevala oraz współczesnych estońskich poetów. Jest to – jak wyjaśnia kompozytor – „pełen pasji krzyk przeciwko niszczycielskiej mocy żelaza, zarówno w mitologii estońskiej, jak i współczesnej wojnie”. Prosta struktura melodyczna, wyrazisty rytm i siła brzmienia szamańskiego bębna pozwoliły na stworzenie dzieła o przejmującej ekspresji i ważnym przesłaniu.
IV Symfonia Koncertująca z 1932 roku jest jednym z najważniejszych utworów w twórczości Karola Szymanowskiego, którego język muzyczny, przechodząc wcześniej przez różne fazy estetycznych inspiracji, osiąga tu pewną stabilność, powściągliwość. Na związek z dominującym wówczas nurtem neoklasycyzmu wskazywać może gatunek symfonii koncertującej, z partią fortepianu, którego rola w ogólnym planie dzieła nie przeważa wobec orkiestry. Pomimo zewnętrznych związków z neoklasycyzmem, Szymanowski wypowiada się tu głosem subtelnym i ulotnym, który oczekuje od słuchacza wrażliwości lirycznej, emocjonalnej.
Muzyka do baletu Święto wiosny którą zaledwie 31-letni Igor Strawiński napisał w 1913 roku dla zespołu Baletów Rosyjskich, okazała się nie tylko najważniejszym z dokonań kompozytora w całym jego dorobku, ale kamieniem milowym w historii muzyki XX wieku. Dzieło rewolucyjne, przyjęte podczas słynnej paryskiej premiery ze zrozumiałym wówczas oburzeniem, szybko zyskało uznanie, a jego twórca – opinię wizjonera nowej muzyki. Podkreślić trzeba nie tylko treściową i estetyczną wywrotowość dzieła, które do sztuki wysokiej wprowadza wątek pogańskiej brutalności i jej nieokiełznany żywioł, ale równocześnie warsztatowe mistrzostwo: bogactwo środków i precyzję języka.
Robert Losiak
Daty i godziny wydarzeń
Warszawa29.05.202619:30