Warszawa 03.01.2026, g. 18:00
od 70.00 pln
Sala Koncertowa
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Chór Filharmonii Narodowej
Maciej Tomasiewicz - dyrygent
Bartosz Michałowski - dyrektor chóru
Fragmenty orkiestrowe i chóralne z oper i operetek Wolfganga Amadeusa Mozarta, Giuseppe Verdiego, Gaetana Donizettiego, Bedřicha Smetany, Gioachina Rossiniego, Georges'a Bizeta, Jacques'a Offenbacha, Johanan Straussa syna i in.
Świetnym wprowadzeniem w niecodzienną atmosferę noworocznego wieczoru będzie koncert, podczas którego zostaną zaprezentowane chóry z oper i operetek, a także kilka uwertur. To właśnie chór, który zawsze bardzo aktywnie uczestniczy w panoramicznych scenach zbiorowych czy w zachwycających swoją choreografią ustępach baletowych, odpowiada za wytworzenie niepowtarzalnego kolorytu każdego dzieła. Na scenie pojawia się z reguły zaraz po uwerturze, już w tzw. introdukcjach, ale zaznacza swoją obecność również w finałach poszczególnych aktów. Czy będzie on ubrany w stroje tureckie (jak chociażby w Uprowadzeniu z seraju Wolfganga Amadeusa Mozarta), czy w cygańskie lub hiszpańskie (jak na przykład w Traviacie Giuseppe Verdiego), uniesie nas „na skrzydłach pieśni” w stronę najbardziej egzotycznych krain i niecodziennych wydarzeń. Lud izraelski w niewoli babilońskiej w Nabucco Verdiego, myśliwi w Wolnym strzelcu Carla Marii von Webera, czescy wieśniacy w Sprzedanej narzeczonej Bedřicha Smetany, żołnierze w Fauście Charles’a Gounoda, marynarze w Holendrze Tułaczu Richarda Wagnera, duchy górskie i wampiry w operach Heinricha Marschnera, chóry niebieskie w Mefistofelesie Arriga Boita i tysiące innych „wcieleń” – to codzienne wyzwania aktorskie i wokalne podejmowane przez każdy profesjonalny zespół chóralny. Czas i przestrzeń nie stawiają przed artystami żadnych ograniczeń! Wszystko odbywać się będzie przy akompaniamencie znakomitej Orkiestry Filharmonii Narodowej, która porwie nas w taneczny korowód, poruszający się w zniewalających rytmach walca, poloneza i mazura.
Grzegorz Zieziula
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Chór Filharmonii Narodowej
Maciej Tomasiewicz - dyrygent
Bartosz Michałowski - dyrektor chóru
Fragmenty orkiestrowe i chóralne z oper i operetek Wolfganga Amadeusa Mozarta, Giuseppe Verdiego, Gaetana Donizettiego, Bedřicha Smetany, Gioachina Rossiniego, Georges'a Bizeta, Jacques'a Offenbacha, Johanan Straussa syna i in.
Świetnym wprowadzeniem w niecodzienną atmosferę noworocznego wieczoru będzie koncert, podczas którego zostaną zaprezentowane chóry z oper i operetek, a także kilka uwertur. To właśnie chór, który zawsze bardzo aktywnie uczestniczy w panoramicznych scenach zbiorowych czy w zachwycających swoją choreografią ustępach baletowych, odpowiada za wytworzenie niepowtarzalnego kolorytu każdego dzieła. Na scenie pojawia się z reguły zaraz po uwerturze, już w tzw. introdukcjach, ale zaznacza swoją obecność również w finałach poszczególnych aktów. Czy będzie on ubrany w stroje tureckie (jak chociażby w Uprowadzeniu z seraju Wolfganga Amadeusa Mozarta), czy w cygańskie lub hiszpańskie (jak na przykład w Traviacie Giuseppe Verdiego), uniesie nas „na skrzydłach pieśni” w stronę najbardziej egzotycznych krain i niecodziennych wydarzeń. Lud izraelski w niewoli babilońskiej w Nabucco Verdiego, myśliwi w Wolnym strzelcu Carla Marii von Webera, czescy wieśniacy w Sprzedanej narzeczonej Bedřicha Smetany, żołnierze w Fauście Charles’a Gounoda, marynarze w Holendrze Tułaczu Richarda Wagnera, duchy górskie i wampiry w operach Heinricha Marschnera, chóry niebieskie w Mefistofelesie Arriga Boita i tysiące innych „wcieleń” – to codzienne wyzwania aktorskie i wokalne podejmowane przez każdy profesjonalny zespół chóralny. Czas i przestrzeń nie stawiają przed artystami żadnych ograniczeń! Wszystko odbywać się będzie przy akompaniamencie znakomitej Orkiestry Filharmonii Narodowej, która porwie nas w taneczny korowód, poruszający się w zniewalających rytmach walca, poloneza i mazura.
Grzegorz Zieziula
Warszawa 09.01.2026, g. 19:30
od 44.00 pln
Sala Koncertowa / Abonament D1, Z1
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Chór Filharmonii Narodowej
Paolo Bortolameolli - dyrygent
István Horváth - tenor
Máté Herczeg - baryton
Bartosz Michałowski - dyrektor chóru
Program:
Gioachino Rossini - Uwertura do opery Kopciuszek [7']
Béla Bartók - Cantata profana [18']
... przerwa [20']
Ottorino Respighi - Fontanny rzymskie [15']
Ottorino Respighi - Pinie rzymskie [23']
Uwertura do Kopciuszka, dzieła wystawionego po raz pierwszy w 1817 roku, pochodzi ze skomponowanej rok wcześniej i dziś bardzo rzadko wykonywanej opery Gioachina Rossiniego pt. Gazeta. Wydaje sie to wymownym dowodem wyrazowej uniwersalności stylu buffo, którym Rossini tak doskonale się posługiwał. Wykorzystując proste i bardzo czytelne środki techniczne, uzyskuje efekt wdzięku, świeżości, i oczywiście humoru, który jednak w tym wypadku na pewno nie jest rubaszny, ale delikatny i nieco liryczny.
Cantata profana – zadziwiające zarówno pod względem muzycznym, jak i fabularnym, rozbudowane w zakresie obsady dzieło Béli Bartóka, pochodzi z 1930 roku. Tekst utworu (w języku węgierskim) powstał na kanwie dwóch ludowych rumuńskich ballad, opisujących historię ojca i jego dziewięciu synów przemienionych w jelenie. Jego treść wydaje się w swej zagadkowości niezmiernie przejmująca i symboliczna; odwołuje się do archetypicznych źródeł kultury ludowej, którą Bartók tak kongenialnie odczytywał. Podobnie zadziwiająca jest skomplikowana struktura muzyczna utworu, gęstego fakturalnie i intensywnego wyrazowo.
Ottorino Respighi, twórca licznych dzieł scenicznych, kantat, pieśni, utworów kameralnych i koncertów, z dzisiejszej perspektywy jawi się przede wszystkim jako pierwszy kompozytor, któremu udało się przenieść na grunt włoski tradycję postromantycznego symfonizmu. Jego trzy poematy z lat 1916–1928, stanowiące tryptyk inspirowany obrazami Wiecznego Miasta (Fontanny rzymskie, Pinie rzymskie, Uroczystości rzymskie) to bodaj najważniejsze z dokonań kompozytora – dzieła cieszące się uznaniem i popularnością, niezwykle barwne i sugestywne, opatrzone programowymi opisami, w których kompozytor prezentuje scenerię ilustrowanych muzycznie miejsc w kontekście historycznych i mitologicznych zdarzeń.
Robert Losiak
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Chór Filharmonii Narodowej
Paolo Bortolameolli - dyrygent
István Horváth - tenor
Máté Herczeg - baryton
Bartosz Michałowski - dyrektor chóru
Program:
Gioachino Rossini - Uwertura do opery Kopciuszek [7']
Béla Bartók - Cantata profana [18']
... przerwa [20']
Ottorino Respighi - Fontanny rzymskie [15']
Ottorino Respighi - Pinie rzymskie [23']
Uwertura do Kopciuszka, dzieła wystawionego po raz pierwszy w 1817 roku, pochodzi ze skomponowanej rok wcześniej i dziś bardzo rzadko wykonywanej opery Gioachina Rossiniego pt. Gazeta. Wydaje sie to wymownym dowodem wyrazowej uniwersalności stylu buffo, którym Rossini tak doskonale się posługiwał. Wykorzystując proste i bardzo czytelne środki techniczne, uzyskuje efekt wdzięku, świeżości, i oczywiście humoru, który jednak w tym wypadku na pewno nie jest rubaszny, ale delikatny i nieco liryczny.
Cantata profana – zadziwiające zarówno pod względem muzycznym, jak i fabularnym, rozbudowane w zakresie obsady dzieło Béli Bartóka, pochodzi z 1930 roku. Tekst utworu (w języku węgierskim) powstał na kanwie dwóch ludowych rumuńskich ballad, opisujących historię ojca i jego dziewięciu synów przemienionych w jelenie. Jego treść wydaje się w swej zagadkowości niezmiernie przejmująca i symboliczna; odwołuje się do archetypicznych źródeł kultury ludowej, którą Bartók tak kongenialnie odczytywał. Podobnie zadziwiająca jest skomplikowana struktura muzyczna utworu, gęstego fakturalnie i intensywnego wyrazowo.
Ottorino Respighi, twórca licznych dzieł scenicznych, kantat, pieśni, utworów kameralnych i koncertów, z dzisiejszej perspektywy jawi się przede wszystkim jako pierwszy kompozytor, któremu udało się przenieść na grunt włoski tradycję postromantycznego symfonizmu. Jego trzy poematy z lat 1916–1928, stanowiące tryptyk inspirowany obrazami Wiecznego Miasta (Fontanny rzymskie, Pinie rzymskie, Uroczystości rzymskie) to bodaj najważniejsze z dokonań kompozytora – dzieła cieszące się uznaniem i popularnością, niezwykle barwne i sugestywne, opatrzone programowymi opisami, w których kompozytor prezentuje scenerię ilustrowanych muzycznie miejsc w kontekście historycznych i mitologicznych zdarzeń.
Robert Losiak
Warszawa 10.01.2026, g. 18:00
od 44.00 pln
Sala Koncertowa / Abonament D2, Z2
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Chór Filharmonii Narodowej
Paolo Bortolameolli - dyrygent
István Horváth - tenor
Máté Herczeg - baryton
Bartosz Michałowski - dyrektor chóru
Program:
Gioachino Rossini - Uwertura do opery Kopciuszek [7']
Béla Bartók - Cantata profana [18']
... przerwa [20']
Ottorino Respighi - Fontanny rzymskie [15']
Ottorino Respighi - Pinie rzymskie [23']
Uwertura do Kopciuszka, dzieła wystawionego po raz pierwszy w 1817 roku, pochodzi ze skomponowanej rok wcześniej i dziś bardzo rzadko wykonywanej opery Gioachina Rossiniego pt. Gazeta. Wydaje sie to wymownym dowodem wyrazowej uniwersalności stylu buffo, którym Rossini tak doskonale się posługiwał. Wykorzystując proste i bardzo czytelne środki techniczne, uzyskuje efekt wdzięku, świeżości, i oczywiście humoru, który jednak w tym wypadku na pewno nie jest rubaszny, ale delikatny i nieco liryczny.
Cantata profana – zadziwiające zarówno pod względem muzycznym, jak i fabularnym, rozbudowane w zakresie obsady dzieło Béli Bartóka, pochodzi z 1930 roku. Tekst utworu (w języku węgierskim) powstał na kanwie dwóch ludowych rumuńskich ballad, opisujących historię ojca i jego dziewięciu synów przemienionych w jelenie. Jego treść wydaje się w swej zagadkowości niezmiernie przejmująca i symboliczna; odwołuje się do archetypicznych źródeł kultury ludowej, którą Bartók tak kongenialnie odczytywał. Podobnie zadziwiająca jest skomplikowana struktura muzyczna utworu, gęstego fakturalnie i intensywnego wyrazowo.
Ottorino Respighi, twórca licznych dzieł scenicznych, kantat, pieśni, utworów kameralnych i koncertów, z dzisiejszej perspektywy jawi się przede wszystkim jako pierwszy kompozytor, któremu udało się przenieść na grunt włoski tradycję postromantycznego symfonizmu. Jego trzy poematy z lat 1916–1928, stanowiące tryptyk inspirowany obrazami Wiecznego Miasta (Fontanny rzymskie, Pinie rzymskie, Uroczystości rzymskie) to bodaj najważniejsze z dokonań kompozytora – dzieła cieszące się uznaniem i popularnością, niezwykle barwne i sugestywne, opatrzone programowymi opisami, w których kompozytor prezentuje scenerię ilustrowanych muzycznie miejsc w kontekście historycznych i mitologicznych zdarzeń.
Robert Losiak
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Chór Filharmonii Narodowej
Paolo Bortolameolli - dyrygent
István Horváth - tenor
Máté Herczeg - baryton
Bartosz Michałowski - dyrektor chóru
Program:
Gioachino Rossini - Uwertura do opery Kopciuszek [7']
Béla Bartók - Cantata profana [18']
... przerwa [20']
Ottorino Respighi - Fontanny rzymskie [15']
Ottorino Respighi - Pinie rzymskie [23']
Uwertura do Kopciuszka, dzieła wystawionego po raz pierwszy w 1817 roku, pochodzi ze skomponowanej rok wcześniej i dziś bardzo rzadko wykonywanej opery Gioachina Rossiniego pt. Gazeta. Wydaje sie to wymownym dowodem wyrazowej uniwersalności stylu buffo, którym Rossini tak doskonale się posługiwał. Wykorzystując proste i bardzo czytelne środki techniczne, uzyskuje efekt wdzięku, świeżości, i oczywiście humoru, który jednak w tym wypadku na pewno nie jest rubaszny, ale delikatny i nieco liryczny.
Cantata profana – zadziwiające zarówno pod względem muzycznym, jak i fabularnym, rozbudowane w zakresie obsady dzieło Béli Bartóka, pochodzi z 1930 roku. Tekst utworu (w języku węgierskim) powstał na kanwie dwóch ludowych rumuńskich ballad, opisujących historię ojca i jego dziewięciu synów przemienionych w jelenie. Jego treść wydaje się w swej zagadkowości niezmiernie przejmująca i symboliczna; odwołuje się do archetypicznych źródeł kultury ludowej, którą Bartók tak kongenialnie odczytywał. Podobnie zadziwiająca jest skomplikowana struktura muzyczna utworu, gęstego fakturalnie i intensywnego wyrazowo.
Ottorino Respighi, twórca licznych dzieł scenicznych, kantat, pieśni, utworów kameralnych i koncertów, z dzisiejszej perspektywy jawi się przede wszystkim jako pierwszy kompozytor, któremu udało się przenieść na grunt włoski tradycję postromantycznego symfonizmu. Jego trzy poematy z lat 1916–1928, stanowiące tryptyk inspirowany obrazami Wiecznego Miasta (Fontanny rzymskie, Pinie rzymskie, Uroczystości rzymskie) to bodaj najważniejsze z dokonań kompozytora – dzieła cieszące się uznaniem i popularnością, niezwykle barwne i sugestywne, opatrzone programowymi opisami, w których kompozytor prezentuje scenerię ilustrowanych muzycznie miejsc w kontekście historycznych i mitologicznych zdarzeń.
Robert Losiak
Warszawa 13.01.2026, g. 19:00
od 46.00 pln
Sala Kameralna / Abonament K1
Wykonawcy:
Bartłomiej Nizioł - skrzypce
Michał Francuz - fortepian
Program:
Ignacy Jan Paderewski - Sonata a-moll op. 13 na skrzypce i fortepian [21']
Krzysztof Penderecki - Sonata na skrzypce i fortepian [9']
Eugène Ysaÿe - Sonata na skrzypce solo a-moll À Jacques Thibaud op. 27 nr 2 [9']
César Franck - Sonata A-dur na skrzypce i fortepian [26']
W trakcie wizyty w Paryżu latem 1885 roku, Ignacy Jan Paderewski nawiązał znajomość z wybitnym hiszpańskim wirtuozem skrzypiec, Pablem Sarasatem. Jak pisał przyjacielowi: „Sarasatemu dedykowałem swoją Sonatę, ponieważ mu się podobała i grywać ją obiecał. Tymczasem poprawiłem ją, szczególniej w pierwszej części, i oddałem Bockowi do druku”. Sonata a-moll op. 13 na skrzypce i fortepian, opublikowana na początku 1886 roku w Berlinie, spotykała się z różnymi opiniami krytyki. Po wiedeńskim prawykonaniu w 1887 roku miejscowi sprawozdawcy dostrzegli w niej rysy… skandynawskie, wskazując na bliskie pokrewieństwo ze stylem Edvarda Griega. Nie ulega jednak wątpliwości, że trzyczęściowy utwór jest świadectwem kompozytorskiej dojrzałości dwudziestopięcioletniego Paderewskiego, który odważnie przełamuje klasyczne schematy formalne. Oryginalna inwencja melodyczna i śmiałe pomysły harmoniczne zapewniły Sonacie wysoką pozycję nie tylko w polskiej w literaturze skrzypcowej.
Gdy w roku 1953 Krzysztof Penderecki napisał swoją Sonatę na skrzypce i fortepian, był twórcą zaledwie dwudziestoletnim. Utwór, który poprzez swoją trzyczęściowość jednoznacznie nawiązuje do klasycznych tradycji gatunku, z powodu niewielkich rozmiarów został uznany przez część krytyki za drobną wprawkę. Tymczasem dzieło dowodzi znakomitego opanowania tajników kompozytorskiego rzemiosła, a także ówczesnego zauroczenia Pendereckiego stylem Dmitrija Szostakowicza.
Druga spośród wirtuozowskich Sześciu sonat na skrzypce solo op. 27, skomponowanych przez wybitnego belgijskiego skrzypka Eugène’a Ysaӱe’a, zadedykowana została skrzypkowi francuskiemu Jacques’owi Thibaudowi. Cały, pochodzący z 1923 roku zbiór sonat, jest retrospektywnym hołdem złożonym przez Ysaӱe’a muzyce barokowej. W II Sonacie a-moll sygnalizuje to pojawiający się na początku cytat z III Partity E-dur Johanna Sebastiana Bacha. Lejtmotywem tej czteroczęściowej Sonaty jest jednak melodia Dies irae, pochodząca z katolickiej mszy żałobnej.
Eugène’owi Ysaӱe’owi zadedykowana została z kolei Sonata A-dur na skrzypce i fortepian Césara Francka. Utwór stał się podarunkiem dla znakomitego skrzypka z okazji ślubu z Louise Bourdau (28 września 1886 roku). Podobno, po krótkiej próbie, dzieło zostało od razu zaprezentowane gościom uroczystości weselnych. Oficjalna premiera nastąpiła niedługo potem (już 16 grudnia w Brukseli). Czteroczęściowa Sonata nawiązuje do oryginalnej koncepcji Ferenca Liszta, polegającej na powiązaniu wszystkich części dzieła wspólnym materiałem motywicznym, który podlega transformacjom.
Grzegorz Zieziula
Wykonawcy:
Bartłomiej Nizioł - skrzypce
Michał Francuz - fortepian
Program:
Ignacy Jan Paderewski - Sonata a-moll op. 13 na skrzypce i fortepian [21']
Krzysztof Penderecki - Sonata na skrzypce i fortepian [9']
Eugène Ysaÿe - Sonata na skrzypce solo a-moll À Jacques Thibaud op. 27 nr 2 [9']
César Franck - Sonata A-dur na skrzypce i fortepian [26']
W trakcie wizyty w Paryżu latem 1885 roku, Ignacy Jan Paderewski nawiązał znajomość z wybitnym hiszpańskim wirtuozem skrzypiec, Pablem Sarasatem. Jak pisał przyjacielowi: „Sarasatemu dedykowałem swoją Sonatę, ponieważ mu się podobała i grywać ją obiecał. Tymczasem poprawiłem ją, szczególniej w pierwszej części, i oddałem Bockowi do druku”. Sonata a-moll op. 13 na skrzypce i fortepian, opublikowana na początku 1886 roku w Berlinie, spotykała się z różnymi opiniami krytyki. Po wiedeńskim prawykonaniu w 1887 roku miejscowi sprawozdawcy dostrzegli w niej rysy… skandynawskie, wskazując na bliskie pokrewieństwo ze stylem Edvarda Griega. Nie ulega jednak wątpliwości, że trzyczęściowy utwór jest świadectwem kompozytorskiej dojrzałości dwudziestopięcioletniego Paderewskiego, który odważnie przełamuje klasyczne schematy formalne. Oryginalna inwencja melodyczna i śmiałe pomysły harmoniczne zapewniły Sonacie wysoką pozycję nie tylko w polskiej w literaturze skrzypcowej.
Gdy w roku 1953 Krzysztof Penderecki napisał swoją Sonatę na skrzypce i fortepian, był twórcą zaledwie dwudziestoletnim. Utwór, który poprzez swoją trzyczęściowość jednoznacznie nawiązuje do klasycznych tradycji gatunku, z powodu niewielkich rozmiarów został uznany przez część krytyki za drobną wprawkę. Tymczasem dzieło dowodzi znakomitego opanowania tajników kompozytorskiego rzemiosła, a także ówczesnego zauroczenia Pendereckiego stylem Dmitrija Szostakowicza.
Druga spośród wirtuozowskich Sześciu sonat na skrzypce solo op. 27, skomponowanych przez wybitnego belgijskiego skrzypka Eugène’a Ysaӱe’a, zadedykowana została skrzypkowi francuskiemu Jacques’owi Thibaudowi. Cały, pochodzący z 1923 roku zbiór sonat, jest retrospektywnym hołdem złożonym przez Ysaӱe’a muzyce barokowej. W II Sonacie a-moll sygnalizuje to pojawiający się na początku cytat z III Partity E-dur Johanna Sebastiana Bacha. Lejtmotywem tej czteroczęściowej Sonaty jest jednak melodia Dies irae, pochodząca z katolickiej mszy żałobnej.
Eugène’owi Ysaӱe’owi zadedykowana została z kolei Sonata A-dur na skrzypce i fortepian Césara Francka. Utwór stał się podarunkiem dla znakomitego skrzypka z okazji ślubu z Louise Bourdau (28 września 1886 roku). Podobno, po krótkiej próbie, dzieło zostało od razu zaprezentowane gościom uroczystości weselnych. Oficjalna premiera nastąpiła niedługo potem (już 16 grudnia w Brukseli). Czteroczęściowa Sonata nawiązuje do oryginalnej koncepcji Ferenca Liszta, polegającej na powiązaniu wszystkich części dzieła wspólnym materiałem motywicznym, który podlega transformacjom.
Grzegorz Zieziula
Warszawa 15.01.2026, g. 19:00
od 48.00 pln
Sala Koncertowa (parter) / abonament KCz
Wykonawcy:
Chór Filharmonii Narodowej
Bartosz Michałowski - dyrygent, dyrektor chóru
Program:
Ēriks Ešenvalds - A Drop in the Ocean [6']
Claude Debussy - Trois chansons de Charles d’Orléans [8']
Morten Lauridsen - Les chansons des roses [20']
Ēriks Ešenvalds - Long Road [7']
Wykonawcy:
Chór Filharmonii Narodowej
Bartosz Michałowski - dyrygent, dyrektor chóru
Program:
Ēriks Ešenvalds - A Drop in the Ocean [6']
Claude Debussy - Trois chansons de Charles d’Orléans [8']
Morten Lauridsen - Les chansons des roses [20']
Ēriks Ešenvalds - Long Road [7']
Warszawa 16.01.2026, g. 19:30
od 44.00 pln
Sala Koncertowa / abonament B1, Z1
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Ruth Reinhardt - dyrygent
Cédric Tiberghien - fortepian
Program:
Bedřich Smetana - Uwertura, Polka, Furiant i Taniec komediantów z opery Sprzedana narzeczona (Prodaná nevěsta) [18']
Camille Saint-Saëns - II Koncert fortepianowy g-moll op. 22 [24']
... przerwa [20']
Bohuslav Martinů - IV Symfonia [35']
Bedřich Smetana zajmuje w czeskiej muzyce i kulturze pozycję analogiczną do Stanisława Moniuszki w Polsce, a jego Sprzedana narzeczona z 1866 roku uchodzi za czeską operę narodową. Zadziwiające, że jej twórca, który związał muzykę europejską z czeską tradycją ludową, wychował się w kulturze niemieckojęzycznej i dopiero po wielu latach obudziły się w nim uczucia narodowe. Opera Smetany, oparta na komediowym libretcie, to dzieło pełne urokliwego humoru, porywające ludowym, tanecznym rytmem, żywym tempem i błyskotliwą instrumentacją.
Drugi, najbardziej rozpoznawalny spośród pięciu koncertów fortepianowych Camille’a Saint-Saënsa, powstał w 1868 roku. W odniesieniu do tej właśnie kompozycji popularne stało się powiedzenie, że „zaczyna się Bachem, a kończy Offenbachem”. Warto je przytoczyć, by uwypuklić zadziwiającą zmienność stylu i nastroju tego intrygującego dzieła. Sam twórca, choć osadzony niewątpliwie w tradycji romantycznej, określał swój język jako eklektyczny oraz neostylistyczny, i wydaje się, że taka deklaracja ujawnia estetyczne rozterki kompozytora przełomu epok.
Bohuslav Martinů uchodzi za najwybitniejszego kompozytora czeskiego ubiegłego stulecia. Jego bogata, licząca około 400 kompozycji twórczość odzwierciedla historię przemian stylistycznych muzyki pierwszej połowy XX wieku. Największa aktywność kompozytora przypadała na okres międzywojenny i związana jest nurtem neoklasycyzmu.IV Symfonia ukończona została w 1945 roku w Nowym Jorku, gdzie kompozytor zamieszkał po wojnie. Prezentuje ona styl indywidualny od najlepszej strony; to dzieło o mocnej konstrukcji, intensywne brzmieniowo, gęste fakturalnie i wyraziście rozplanowane wyrazowo.
Robert Losiak
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Ruth Reinhardt - dyrygent
Cédric Tiberghien - fortepian
Program:
Bedřich Smetana - Uwertura, Polka, Furiant i Taniec komediantów z opery Sprzedana narzeczona (Prodaná nevěsta) [18']
Camille Saint-Saëns - II Koncert fortepianowy g-moll op. 22 [24']
... przerwa [20']
Bohuslav Martinů - IV Symfonia [35']
Bedřich Smetana zajmuje w czeskiej muzyce i kulturze pozycję analogiczną do Stanisława Moniuszki w Polsce, a jego Sprzedana narzeczona z 1866 roku uchodzi za czeską operę narodową. Zadziwiające, że jej twórca, który związał muzykę europejską z czeską tradycją ludową, wychował się w kulturze niemieckojęzycznej i dopiero po wielu latach obudziły się w nim uczucia narodowe. Opera Smetany, oparta na komediowym libretcie, to dzieło pełne urokliwego humoru, porywające ludowym, tanecznym rytmem, żywym tempem i błyskotliwą instrumentacją.
Drugi, najbardziej rozpoznawalny spośród pięciu koncertów fortepianowych Camille’a Saint-Saënsa, powstał w 1868 roku. W odniesieniu do tej właśnie kompozycji popularne stało się powiedzenie, że „zaczyna się Bachem, a kończy Offenbachem”. Warto je przytoczyć, by uwypuklić zadziwiającą zmienność stylu i nastroju tego intrygującego dzieła. Sam twórca, choć osadzony niewątpliwie w tradycji romantycznej, określał swój język jako eklektyczny oraz neostylistyczny, i wydaje się, że taka deklaracja ujawnia estetyczne rozterki kompozytora przełomu epok.
Bohuslav Martinů uchodzi za najwybitniejszego kompozytora czeskiego ubiegłego stulecia. Jego bogata, licząca około 400 kompozycji twórczość odzwierciedla historię przemian stylistycznych muzyki pierwszej połowy XX wieku. Największa aktywność kompozytora przypadała na okres międzywojenny i związana jest nurtem neoklasycyzmu.IV Symfonia ukończona została w 1945 roku w Nowym Jorku, gdzie kompozytor zamieszkał po wojnie. Prezentuje ona styl indywidualny od najlepszej strony; to dzieło o mocnej konstrukcji, intensywne brzmieniowo, gęste fakturalnie i wyraziście rozplanowane wyrazowo.
Robert Losiak
Warszawa 17.01.2026, g. 18:00
od 44.00 pln
Sala Koncertowa / abonament B2, Z2
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Ruth Reinhardt - dyrygent
Cédric Tiberghien - fortepian
Program:
Bedřich Smetana - Uwertura, Polka, Furiant i Taniec komediantów z opery Sprzedana narzeczona (Prodaná nevěsta) [18']
Camille Saint-Saëns - II Koncert fortepianowy g-moll op. 22 [24']
... przerwa [20']
Bohuslav Martinů - IV Symfonia [35']
Bedřich Smetana zajmuje w czeskiej muzyce i kulturze pozycję analogiczną do Stanisława Moniuszki w Polsce, a jego Sprzedana narzeczona z 1866 roku uchodzi za czeską operę narodową. Zadziwiające, że jej twórca, który związał muzykę europejską z czeską tradycją ludową, wychował się w kulturze niemieckojęzycznej i dopiero po wielu latach obudziły się w nim uczucia narodowe. Opera Smetany, oparta na komediowym libretcie, to dzieło pełne urokliwego humoru, porywające ludowym, tanecznym rytmem, żywym tempem i błyskotliwą instrumentacją.
Drugi, najbardziej rozpoznawalny spośród pięciu koncertów fortepianowych Camille’a Saint-Saënsa, powstał w 1868 roku. W odniesieniu do tej właśnie kompozycji popularne stało się powiedzenie, że „zaczyna się Bachem, a kończy Offenbachem”. Warto je przytoczyć, by uwypuklić zadziwiającą zmienność stylu i nastroju tego intrygującego dzieła. Sam twórca, choć osadzony niewątpliwie w tradycji romantycznej, określał swój język jako eklektyczny oraz neostylistyczny, i wydaje się, że taka deklaracja ujawnia estetyczne rozterki kompozytora przełomu epok.
Bohuslav Martinů uchodzi za najwybitniejszego kompozytora czeskiego ubiegłego stulecia. Jego bogata, licząca około 400 kompozycji twórczość odzwierciedla historię przemian stylistycznych muzyki pierwszej połowy XX wieku. Największa aktywność kompozytora przypadała na okres międzywojenny i związana jest nurtem neoklasycyzmu.IV Symfonia ukończona została w 1945 roku w Nowym Jorku, gdzie kompozytor zamieszkał po wojnie. Prezentuje ona styl indywidualny od najlepszej strony; to dzieło o mocnej konstrukcji, intensywne brzmieniowo, gęste fakturalnie i wyraziście rozplanowane wyrazowo.
Robert Losiak
Wykonawcy:
Orkiestra Filharmonii Narodowej
Ruth Reinhardt - dyrygent
Cédric Tiberghien - fortepian
Program:
Bedřich Smetana - Uwertura, Polka, Furiant i Taniec komediantów z opery Sprzedana narzeczona (Prodaná nevěsta) [18']
Camille Saint-Saëns - II Koncert fortepianowy g-moll op. 22 [24']
... przerwa [20']
Bohuslav Martinů - IV Symfonia [35']
Bedřich Smetana zajmuje w czeskiej muzyce i kulturze pozycję analogiczną do Stanisława Moniuszki w Polsce, a jego Sprzedana narzeczona z 1866 roku uchodzi za czeską operę narodową. Zadziwiające, że jej twórca, który związał muzykę europejską z czeską tradycją ludową, wychował się w kulturze niemieckojęzycznej i dopiero po wielu latach obudziły się w nim uczucia narodowe. Opera Smetany, oparta na komediowym libretcie, to dzieło pełne urokliwego humoru, porywające ludowym, tanecznym rytmem, żywym tempem i błyskotliwą instrumentacją.
Drugi, najbardziej rozpoznawalny spośród pięciu koncertów fortepianowych Camille’a Saint-Saënsa, powstał w 1868 roku. W odniesieniu do tej właśnie kompozycji popularne stało się powiedzenie, że „zaczyna się Bachem, a kończy Offenbachem”. Warto je przytoczyć, by uwypuklić zadziwiającą zmienność stylu i nastroju tego intrygującego dzieła. Sam twórca, choć osadzony niewątpliwie w tradycji romantycznej, określał swój język jako eklektyczny oraz neostylistyczny, i wydaje się, że taka deklaracja ujawnia estetyczne rozterki kompozytora przełomu epok.
Bohuslav Martinů uchodzi za najwybitniejszego kompozytora czeskiego ubiegłego stulecia. Jego bogata, licząca około 400 kompozycji twórczość odzwierciedla historię przemian stylistycznych muzyki pierwszej połowy XX wieku. Największa aktywność kompozytora przypadała na okres międzywojenny i związana jest nurtem neoklasycyzmu.IV Symfonia ukończona została w 1945 roku w Nowym Jorku, gdzie kompozytor zamieszkał po wojnie. Prezentuje ona styl indywidualny od najlepszej strony; to dzieło o mocnej konstrukcji, intensywne brzmieniowo, gęste fakturalnie i wyraziście rozplanowane wyrazowo.
Robert Losiak
Warszawa 18.01.2026, g. 11:00
od 48.00 pln
Sala Kameralna / abonament Pm1 / dzieci młodsze, 3-6 lat
Wykonawcy:
Adam Sychowski - fortepian
Alicja Jara - skrzypce
Robert Gajny - altówka
Borys Piszczatowski - wiolonczela
Mateusz Wadowski - kontrabas
Lidia Szpilewska - scenariusz i prowadzenie
Jeśli lubicie odkrywać muzyczne tajemnice, to zapraszamy Was na spotkanie z tytułową piątką wspaniałych. Dzięki nim dowiemy się co oznaczają określenia kwintet fortepianowy i muzyka kameralna. Poznamy historię, budowę i brzmienie instrumentów smyczkowych oraz fortepianu. Sprawdzimy też, czy potrafią one zabrzmieć jak orkiestra, a także na czym polega ilustrowanie muzyką i jakimi środkami kompozytorzy malują najprzeróżniejsze obrazy.
Wykonawcy:
Adam Sychowski - fortepian
Alicja Jara - skrzypce
Robert Gajny - altówka
Borys Piszczatowski - wiolonczela
Mateusz Wadowski - kontrabas
Lidia Szpilewska - scenariusz i prowadzenie
Jeśli lubicie odkrywać muzyczne tajemnice, to zapraszamy Was na spotkanie z tytułową piątką wspaniałych. Dzięki nim dowiemy się co oznaczają określenia kwintet fortepianowy i muzyka kameralna. Poznamy historię, budowę i brzmienie instrumentów smyczkowych oraz fortepianu. Sprawdzimy też, czy potrafią one zabrzmieć jak orkiestra, a także na czym polega ilustrowanie muzyką i jakimi środkami kompozytorzy malują najprzeróżniejsze obrazy.
Warszawa 18.01.2026, g. 14:00
od 48.00 pln
Sala Kameralna / abonament Ps1 / dzieci starsze, 7-12 lat
Wykonawcy:
Adam Sychowski - fortepian
Maja Kozieł - skrzypce
Robert Gajny - altówka
Borys Piszczatowski -wiolonczela
Mateusz Wadowski - kontrabas
Lidia Szpilewska - scenariusz i prowadzenie
Jeśli lubicie odkrywać muzyczne tajemnice, to zapraszamy Was na spotkanie z tytułową piątką wspaniałych. Dzięki nim dowiemy się co oznaczają określenia kwintet fortepianowy i muzyka kameralna. Poznamy historię, budowę i brzmienie instrumentów smyczkowych oraz fortepianu. Sprawdzimy też, czy potrafią one zabrzmieć jak orkiestra, a także na czym polega ilustrowanie muzyką i jakimi środkami kompozytorzy malują najprzeróżniejsze obrazy.
Wykonawcy:
Adam Sychowski - fortepian
Maja Kozieł - skrzypce
Robert Gajny - altówka
Borys Piszczatowski -wiolonczela
Mateusz Wadowski - kontrabas
Lidia Szpilewska - scenariusz i prowadzenie
Jeśli lubicie odkrywać muzyczne tajemnice, to zapraszamy Was na spotkanie z tytułową piątką wspaniałych. Dzięki nim dowiemy się co oznaczają określenia kwintet fortepianowy i muzyka kameralna. Poznamy historię, budowę i brzmienie instrumentów smyczkowych oraz fortepianu. Sprawdzimy też, czy potrafią one zabrzmieć jak orkiestra, a także na czym polega ilustrowanie muzyką i jakimi środkami kompozytorzy malują najprzeróżniejsze obrazy.
Warszawa 20.01.2026, g. 19:00
od 40.50 pln
Sala Kameralna / abonament SMP
Wykonawcy:
Kwintet stroikowy Reedbeat:
Mateusz Żurawski - obój
Piotr Thieu-Quang - klarnet
Michał Ochab - saksofon
Szymon Michalik - fagot
Karol Sikora - klarnet basowy
Program:
Mieczysław Karłowicz - Serenada na orkiestrę smyczkową op. 2 (oprac. Maria Leszczyńska-Thieu) [18']
Grażyna Bacewicz - Koncert na orkiestrę smyczkową (oprac. Michał Leśniak) [14']
Tadeusz Baird - Colas Breugnon. Suita w dawnym stylu na orkiestrę smyczkową z fletem [12']
Aleksander Tansman - Tryptyk na orkiestrę smyczkową (oprac. Wojciech Chałupka) [18']
Scena Muzyki Polskiej to program artystyczny realizowany przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca we współpracy z Filharmonią Narodową, finansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Prezentujemy polskich artystów i polską twórczość kompozytorską – szczególnie tę mniej obecną w codziennym życiu koncertowym. Pragniemy promować wykonawstwo muzyki polskiej, inspirować muzyków do sięgania po ten repertuar oraz zainteresować słuchaczy szeroko rozumianą polską twórczością muzyczną. Do programu mogą przystąpić instrumentaliści i wokaliści, soliści i zespoły kameralne. Wyłonione w trybie konkursowym programy z muzyką polską będą prezentowane w Sali Kameralnej Filharmonii Narodowej, a także w innych instytucjach koncertowych w Polsce.
Wykonawcy:
Kwintet stroikowy Reedbeat:
Mateusz Żurawski - obój
Piotr Thieu-Quang - klarnet
Michał Ochab - saksofon
Szymon Michalik - fagot
Karol Sikora - klarnet basowy
Program:
Mieczysław Karłowicz - Serenada na orkiestrę smyczkową op. 2 (oprac. Maria Leszczyńska-Thieu) [18']
Grażyna Bacewicz - Koncert na orkiestrę smyczkową (oprac. Michał Leśniak) [14']
Tadeusz Baird - Colas Breugnon. Suita w dawnym stylu na orkiestrę smyczkową z fletem [12']
Aleksander Tansman - Tryptyk na orkiestrę smyczkową (oprac. Wojciech Chałupka) [18']
Scena Muzyki Polskiej to program artystyczny realizowany przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca we współpracy z Filharmonią Narodową, finansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Prezentujemy polskich artystów i polską twórczość kompozytorską – szczególnie tę mniej obecną w codziennym życiu koncertowym. Pragniemy promować wykonawstwo muzyki polskiej, inspirować muzyków do sięgania po ten repertuar oraz zainteresować słuchaczy szeroko rozumianą polską twórczością muzyczną. Do programu mogą przystąpić instrumentaliści i wokaliści, soliści i zespoły kameralne. Wyłonione w trybie konkursowym programy z muzyką polską będą prezentowane w Sali Kameralnej Filharmonii Narodowej, a także w innych instytucjach koncertowych w Polsce.
Warszawa 23.01.2026, g. 19:30
od 44.00 pln
Sala Koncertowa / abonament A1, Z1
Wykonawcy:
Janáček Philharmonic Ostrava
Pierre Bleuse - dyrygent
Program:
Siergiej Prokofiew - Suita scytyjska op. 20 [20']
Claude Debussy - Jeux [18']
... przerwa [20']
Modest Musorgski - Obrazki z wystawy (instrum. Maurice Ravel) [30']
Można bez wielkiej przesady stwierdzić, że Suita scytyjska Siergieja Prokofiewa powstała w wyniku klęski pewnego ambitnego projektu. Po rezygnacji Siergieja Diagilewa z planów wystawienia nieukończonego nigdy przez kompozytora baletu Ała i Łołlij, Prokofiew ponownie opracował duże porcje odrzuconej partytury, tworząc z nich w roku 1915 czteroczęściową suitę, swobodnie nawiązującą do fabuły baletu. Przywoływała ona zrodzone w wyobraźni poety, Sergiusza Gorodeckiego, obrazy pogańskich obrzędów i mitologicznej walki życiodajnych bóstw światła z demonami śmierci i ciemności. Wszystko to zilustrował Prokofiew niezwykle sugestywną muzyką, wykraczając swymi odważnymi pomysłami poza akademicką rutynę, którą wpajano mu w latach nauki w petersburskim konserwatorium. Mistrzowska, a zarazem nieszablonowa instrumentacja jest cechą, która łączy utwór Prokofiewa ze skomponowanym trzy lata wcześniej poematem tanecznym Jeux (Gry) Claude’a Debussy’ego. Muzyka ta powstała także na zamówienie Diagilewa. Chociaż choreografia do tego baletu (stworzona przez Wacława Niżyńskiego) została chłodno przyjęta przez publiczność i nie oparła się próbie czasu, muzyka Debussy’ego nie straciła do dzisiaj nic ze swojego subtelnego, impresjonistycznego uroku.
Napisane w roku 1874 jako suita fortepianowa, złożone z dziesięciu zasadniczych ogniw Obrazki z wystawy Modesta Musorgskiego doczekały się wielu opracowań orkiestrowych. Jednak od chwili, gdy w roku 1922 trafiły w ręce Maurice’a Ravela, to właśnie jego aranżacja pozostaje najczęściej wykonywaną i utrwalaną na płytach. Dzięki swojej niepowtarzalnej wrażliwości na koloryt orkiestrowy i nieograniczonej inwencji w zestawianiu barw instrumentalnych, Ravel z każdej z miniatur potrafił wydobyć niedostrzeganą wcześniej, artystyczną głębię.
Grzegorz Zieziula
Wykonawcy:
Janáček Philharmonic Ostrava
Pierre Bleuse - dyrygent
Program:
Siergiej Prokofiew - Suita scytyjska op. 20 [20']
Claude Debussy - Jeux [18']
... przerwa [20']
Modest Musorgski - Obrazki z wystawy (instrum. Maurice Ravel) [30']
Można bez wielkiej przesady stwierdzić, że Suita scytyjska Siergieja Prokofiewa powstała w wyniku klęski pewnego ambitnego projektu. Po rezygnacji Siergieja Diagilewa z planów wystawienia nieukończonego nigdy przez kompozytora baletu Ała i Łołlij, Prokofiew ponownie opracował duże porcje odrzuconej partytury, tworząc z nich w roku 1915 czteroczęściową suitę, swobodnie nawiązującą do fabuły baletu. Przywoływała ona zrodzone w wyobraźni poety, Sergiusza Gorodeckiego, obrazy pogańskich obrzędów i mitologicznej walki życiodajnych bóstw światła z demonami śmierci i ciemności. Wszystko to zilustrował Prokofiew niezwykle sugestywną muzyką, wykraczając swymi odważnymi pomysłami poza akademicką rutynę, którą wpajano mu w latach nauki w petersburskim konserwatorium. Mistrzowska, a zarazem nieszablonowa instrumentacja jest cechą, która łączy utwór Prokofiewa ze skomponowanym trzy lata wcześniej poematem tanecznym Jeux (Gry) Claude’a Debussy’ego. Muzyka ta powstała także na zamówienie Diagilewa. Chociaż choreografia do tego baletu (stworzona przez Wacława Niżyńskiego) została chłodno przyjęta przez publiczność i nie oparła się próbie czasu, muzyka Debussy’ego nie straciła do dzisiaj nic ze swojego subtelnego, impresjonistycznego uroku.
Napisane w roku 1874 jako suita fortepianowa, złożone z dziesięciu zasadniczych ogniw Obrazki z wystawy Modesta Musorgskiego doczekały się wielu opracowań orkiestrowych. Jednak od chwili, gdy w roku 1922 trafiły w ręce Maurice’a Ravela, to właśnie jego aranżacja pozostaje najczęściej wykonywaną i utrwalaną na płytach. Dzięki swojej niepowtarzalnej wrażliwości na koloryt orkiestrowy i nieograniczonej inwencji w zestawianiu barw instrumentalnych, Ravel z każdej z miniatur potrafił wydobyć niedostrzeganą wcześniej, artystyczną głębię.
Grzegorz Zieziula
Warszawa 25.01.2026, g. 18:00
od 95.00 pln
Sala Koncertowa / recital
Wykonawcy:
Augustin Hadelich - skrzypce
Program:
Johann Sebastian Bach - III Partita E-dur BWV 1006 [18']
Coleridge-Taylor Perkinson - Blue/s Forms [8']
David Lang - Before Sorrow z cyklu Mystery Sonatas [7']
Eugène Ysaÿe - Sonata na skrzypce solo d-moll Ballada op. 27 nr 3 [7']
... przerwa [20']
Johann Sebastian Bach - II Partita d-moll BWV 1004 [30']
Augustin Hadelich wykorzystał czas pandemii Covid-19 na studiowanie utworów solowych Johanna Sebastiana Bacha. Artysta ma szczęście grać na wyjątkowych skrzypcach o nazwie „Leduc”, należących niegdyś do słynnego wirtuoza Henryka Szerynga i uważanych przez niektórych za ostatnie dzieło cremońskiego lutnika Giuseppe Guarneriego del Gesù. Na tym instrumencie zarejestrował dwupłytowy album z sonatami i partitami Bacha. Do XVIII-wiecznych skrzypiec artysta dopasował kopię barokowego smyczka, nie rezygnując jednak zupełnie ze „współczesnej” estetyki, w której dorastał.
Dwie bachowskie partity staną się klamrą recitalu artysty w Filharmonii Narodowej, złożonego ze zróżnicowanych przykładów solowej muzyki skrzypcowej. W swoich Blue/s Forms Coleridge Taylor Perkinson sięgnąłdo charakterystycznych dla bluesa i jazzu obniżanych w celach ekspresyjnych interwałów (tzw. blue notes). Mystery Sonatas Davida Langa, cykl prawykonany w 2014 roku przez Augustina Hadelicha, to świadome (acz odległe) nawiązanie do słynnego dzieła genialnego barokowego skrzypka, Heinricha Ignaza Bibera. Zadedykowana rumuńskiemu kompozytorowi George'owi Enescu popisowa III sonata Eugène'a Ysaÿe'a należy natomiast, obok sonat i partit Bacha, do największych i najpopularniejszych wyzwań solowego repertuaru skrzypcowego.
Wykonawcy:
Augustin Hadelich - skrzypce
Program:
Johann Sebastian Bach - III Partita E-dur BWV 1006 [18']
Coleridge-Taylor Perkinson - Blue/s Forms [8']
David Lang - Before Sorrow z cyklu Mystery Sonatas [7']
Eugène Ysaÿe - Sonata na skrzypce solo d-moll Ballada op. 27 nr 3 [7']
... przerwa [20']
Johann Sebastian Bach - II Partita d-moll BWV 1004 [30']
Augustin Hadelich wykorzystał czas pandemii Covid-19 na studiowanie utworów solowych Johanna Sebastiana Bacha. Artysta ma szczęście grać na wyjątkowych skrzypcach o nazwie „Leduc”, należących niegdyś do słynnego wirtuoza Henryka Szerynga i uważanych przez niektórych za ostatnie dzieło cremońskiego lutnika Giuseppe Guarneriego del Gesù. Na tym instrumencie zarejestrował dwupłytowy album z sonatami i partitami Bacha. Do XVIII-wiecznych skrzypiec artysta dopasował kopię barokowego smyczka, nie rezygnując jednak zupełnie ze „współczesnej” estetyki, w której dorastał.
Dwie bachowskie partity staną się klamrą recitalu artysty w Filharmonii Narodowej, złożonego ze zróżnicowanych przykładów solowej muzyki skrzypcowej. W swoich Blue/s Forms Coleridge Taylor Perkinson sięgnąłdo charakterystycznych dla bluesa i jazzu obniżanych w celach ekspresyjnych interwałów (tzw. blue notes). Mystery Sonatas Davida Langa, cykl prawykonany w 2014 roku przez Augustina Hadelicha, to świadome (acz odległe) nawiązanie do słynnego dzieła genialnego barokowego skrzypka, Heinricha Ignaza Bibera. Zadedykowana rumuńskiemu kompozytorowi George'owi Enescu popisowa III sonata Eugène'a Ysaÿe'a należy natomiast, obok sonat i partit Bacha, do największych i najpopularniejszych wyzwań solowego repertuaru skrzypcowego.
Warszawa 27.01.2026, g. 19:00
od 46.00 pln
Sala Kameralna / abonament K1
Wykonawcy:
Goldmund Quartett:
Florian Schötz - skrzypce
Pinchas Adt - skrzypce
Christoph Vandory - altówka
Raphael Paratore - wiolonczela
Program:
Joseph Haydn - Kwartet smyczkowy Es-dur Żart op. 33 nr 2 [18']
Grażyna Bacewicz - IV Kwartet smyczkowy [21']
... przerwa [15']
Franz Schubert - Kwartet smyczkowy d-moll Śmierć i dziewczyna D 810 [41']
Kwartety z opusu 33 Josepha Haydna nazywane są najczęściej „rosyjskimi”, gdyż zostały zadedykowane wielkiemu księciu Pawłowi, w przyszłości carowi Rosji. Spośród sześciu dzieł należących do tego cyklu szczególną popularność zyskał Kwartet smyczkowy Es-dur op. 33 nr 2 „Żart”, zawdzięczający swój intrygujący przydomek dowcipnemu rzekomo zabiegowi, który Haydn wprowadził w rondowym finale. W końcowych taktach tego ustępu, wystylizowanego na żywiołową tarantelę, melodia kilkakrotnie „zamiera”, igrając z oczekiwaniami odbiorców, którzy przedwcześnie szykują się do nagrodzenia wykonawców gromkimi oklaskami. Końcowego „oddechu” nie przynosi ani fermata i spowolnienie tempa, ani zwodnicze quasi-zakończenia, które aż czterokrotnie okazują się pauzami generalnymi, po których melodia znowu powraca z chwilowego niebytu.
Estradowa kariera IV Kwartetu smyczkowego Grażyny Bacewicz rozpoczęła się w Belgii. Dzieło zdobyło I nagrodę na konkursie kompozytorskim w Liège i tam też, 21 września 1951 roku, doszło do jego prawykonania. Utwór stał się najpopularniejszym spośród siedmiu kwartetów smyczkowych kompozytorki, a swoje powodzenie zawdzięcza m.in. połączeniu neoklasycznej formy z folkloryzmem: we wszystkich trzech częściach krytyka dopatrywała się motywów polskich tańców ludowych, a spostrzeżenia te sama Grażyna Bacewicz uznała za słuszne. Narracja dzieła nie daje odbiorcom odpoczynku: dużo tutaj efektów kolorystycznych, operowania kontrastem, gwałtownych „zwrotów akcji”, a rondowy finał dyskretnie balansuje między pełnym niespożytej energii, optymistycznym oberkiem a smętnym kujawiakiem. Oberek skrywa też między wierszami pomruki nieco złowieszczej taranteli.
Rytmy taranteli, wyraźnie już naznaczone symboliką tańca śmierci, stają się siłą napędową finału Kwartetu smyczkowego d-moll D 810 Śmierć i dziewczyna Franza Schuberta. Ten napisany w 1824 roku utwór zawdzięcza swoją nazwę utrzymanej w formie wariacji części drugiej, w której kompozytor jako temat wykorzystał melodię pochodzącą z własnej, napisanej siedem lat wcześniej pieśni do słów Matthiasa Claudiusa Der Tod und das Mädchen.
Grzegorz Zieziula
Wykonawcy:
Goldmund Quartett:
Florian Schötz - skrzypce
Pinchas Adt - skrzypce
Christoph Vandory - altówka
Raphael Paratore - wiolonczela
Program:
Joseph Haydn - Kwartet smyczkowy Es-dur Żart op. 33 nr 2 [18']
Grażyna Bacewicz - IV Kwartet smyczkowy [21']
... przerwa [15']
Franz Schubert - Kwartet smyczkowy d-moll Śmierć i dziewczyna D 810 [41']
Kwartety z opusu 33 Josepha Haydna nazywane są najczęściej „rosyjskimi”, gdyż zostały zadedykowane wielkiemu księciu Pawłowi, w przyszłości carowi Rosji. Spośród sześciu dzieł należących do tego cyklu szczególną popularność zyskał Kwartet smyczkowy Es-dur op. 33 nr 2 „Żart”, zawdzięczający swój intrygujący przydomek dowcipnemu rzekomo zabiegowi, który Haydn wprowadził w rondowym finale. W końcowych taktach tego ustępu, wystylizowanego na żywiołową tarantelę, melodia kilkakrotnie „zamiera”, igrając z oczekiwaniami odbiorców, którzy przedwcześnie szykują się do nagrodzenia wykonawców gromkimi oklaskami. Końcowego „oddechu” nie przynosi ani fermata i spowolnienie tempa, ani zwodnicze quasi-zakończenia, które aż czterokrotnie okazują się pauzami generalnymi, po których melodia znowu powraca z chwilowego niebytu.
Estradowa kariera IV Kwartetu smyczkowego Grażyny Bacewicz rozpoczęła się w Belgii. Dzieło zdobyło I nagrodę na konkursie kompozytorskim w Liège i tam też, 21 września 1951 roku, doszło do jego prawykonania. Utwór stał się najpopularniejszym spośród siedmiu kwartetów smyczkowych kompozytorki, a swoje powodzenie zawdzięcza m.in. połączeniu neoklasycznej formy z folkloryzmem: we wszystkich trzech częściach krytyka dopatrywała się motywów polskich tańców ludowych, a spostrzeżenia te sama Grażyna Bacewicz uznała za słuszne. Narracja dzieła nie daje odbiorcom odpoczynku: dużo tutaj efektów kolorystycznych, operowania kontrastem, gwałtownych „zwrotów akcji”, a rondowy finał dyskretnie balansuje między pełnym niespożytej energii, optymistycznym oberkiem a smętnym kujawiakiem. Oberek skrywa też między wierszami pomruki nieco złowieszczej taranteli.
Rytmy taranteli, wyraźnie już naznaczone symboliką tańca śmierci, stają się siłą napędową finału Kwartetu smyczkowego d-moll D 810 Śmierć i dziewczyna Franza Schuberta. Ten napisany w 1824 roku utwór zawdzięcza swoją nazwę utrzymanej w formie wariacji części drugiej, w której kompozytor jako temat wykorzystał melodię pochodzącą z własnej, napisanej siedem lat wcześniej pieśni do słów Matthiasa Claudiusa Der Tod und das Mädchen.
Grzegorz Zieziula
Warszawa 31.01.2026, g. 18:00
od 37.00 pln
Sala Koncertowa / abonament A2, Z2
Wykonawcy:
Litewska Narodowa Orkiestra Symfoniczna
Modestas Pitrėnas - dyrygent
Janusz Wawrowski - skrzypce
Program:
Mikalojus Konstantinas Čiurlionis - Poemat symfoniczny W lesie [16']
Richard Strauss - Suita symfoniczna z opery Elektra (oprac. Manfred Honeck, Tomáš Ille) [33']
... przerwa [20']
Vytautas Bacevičius - VI Symfonia Kosmiczna [16']
Grażyna Bacewicz - VII Koncert skrzypcowy [19']
Poemat symfoniczny W lesie (1901) Mikalojusa Konstantinasa Čiurlionisa, wybitnego malarza, a zarazem kompozytora uważanego za pierwszego twórcę artystycznej muzyki litewskiej, to jeszcze w pełni romantyczny, urzekający spokojem i nastrojowością pejzaż natury. Ujawnia się w nim charakterystyczna dla muzyki Čiurlionisa malarska wyobraźnia i czułość na dźwiękową barwę.
Opera Elektra Richarda Straussa (1908) należy do największych osiągnięć wielkiego niemieckiego romantyka, który rozwijając swój inspirowany twórczością Richarda Wagnera, ekstatyczny i monumentalny styl, wkroczył w tym dziele już w obszar muzycznego ekspresjonizmu. Suita symfoniczna z opery w opracowaniu Manfreda Honecka i Tomáša Ille powstała w 2016 roku.
VI Symfonia „Kosmiczna” Vytautasa Bacevičiusa (1960) uznawana jest za apogeum późnej twórczości litewskiego kompozytora, naznaczonej jego oryginalną teorią „muzyki kosmicznej”. To dzieło awangardowe, w swej nowoczesnej brzmieniowości inspirowane stylem Edgara Varèse’a, a jednocześnie ekspresjonistyczne w duchu Aleksandra Skriabina. Być może jednak nadzwyczajną, pulsującą energię tej kompozycji należałoby raczej postrzegać w świetle teorii Bacevičiusa – jako dźwiękowy obraz procesu kosmicznego kształtowania materii.
Ostatni, siódmy Koncert skrzypcowy Grażyny Bacewicz (1965), wybitnej skrzypaczki i kompozytorki polskiej (zarazem siostry Vytautasa Bacevičiusa), to dzieło doskonale spajające styl folkloryzmu (z jakim wcześniej wiązało się nazwisko Bacewiczówny) z nowoczesnym, sonorystycznym językiem. Jest to utwór frapujący brzmieniowo, pełen witalnej ekspresji, brawurowy w partii skrzypiec.
Robert Losiak
Wykonawcy:
Litewska Narodowa Orkiestra Symfoniczna
Modestas Pitrėnas - dyrygent
Janusz Wawrowski - skrzypce
Program:
Mikalojus Konstantinas Čiurlionis - Poemat symfoniczny W lesie [16']
Richard Strauss - Suita symfoniczna z opery Elektra (oprac. Manfred Honeck, Tomáš Ille) [33']
... przerwa [20']
Vytautas Bacevičius - VI Symfonia Kosmiczna [16']
Grażyna Bacewicz - VII Koncert skrzypcowy [19']
Poemat symfoniczny W lesie (1901) Mikalojusa Konstantinasa Čiurlionisa, wybitnego malarza, a zarazem kompozytora uważanego za pierwszego twórcę artystycznej muzyki litewskiej, to jeszcze w pełni romantyczny, urzekający spokojem i nastrojowością pejzaż natury. Ujawnia się w nim charakterystyczna dla muzyki Čiurlionisa malarska wyobraźnia i czułość na dźwiękową barwę.
Opera Elektra Richarda Straussa (1908) należy do największych osiągnięć wielkiego niemieckiego romantyka, który rozwijając swój inspirowany twórczością Richarda Wagnera, ekstatyczny i monumentalny styl, wkroczył w tym dziele już w obszar muzycznego ekspresjonizmu. Suita symfoniczna z opery w opracowaniu Manfreda Honecka i Tomáša Ille powstała w 2016 roku.
VI Symfonia „Kosmiczna” Vytautasa Bacevičiusa (1960) uznawana jest za apogeum późnej twórczości litewskiego kompozytora, naznaczonej jego oryginalną teorią „muzyki kosmicznej”. To dzieło awangardowe, w swej nowoczesnej brzmieniowości inspirowane stylem Edgara Varèse’a, a jednocześnie ekspresjonistyczne w duchu Aleksandra Skriabina. Być może jednak nadzwyczajną, pulsującą energię tej kompozycji należałoby raczej postrzegać w świetle teorii Bacevičiusa – jako dźwiękowy obraz procesu kosmicznego kształtowania materii.
Ostatni, siódmy Koncert skrzypcowy Grażyny Bacewicz (1965), wybitnej skrzypaczki i kompozytorki polskiej (zarazem siostry Vytautasa Bacevičiusa), to dzieło doskonale spajające styl folkloryzmu (z jakim wcześniej wiązało się nazwisko Bacewiczówny) z nowoczesnym, sonorystycznym językiem. Jest to utwór frapujący brzmieniowo, pełen witalnej ekspresji, brawurowy w partii skrzypiec.
Robert Losiak